Hoe nu verder?

Een belangrijke dag vandaag, ik had een afspraak met mijn behandelend arts. We hebben hem de oren van zijn hoofd gevraagd. Het belangrijkste: hoe lang moet ik nog doorgaan met antibiotica, en hoe zijn de vooruitzichten op herstel?

De conclusie is, dat ik voorlopig door moet gaan met antibiotica. Heftig! Ik slik het al bijna een jaar, en weet dat het eigenlijk niet goed voor je lichaam is. Maar ik ben ook ontzettend blij met de antibiotica, zonder was ik er misschien niet meer geweest… Het is kiezen tussen twee kwaden. Maar gelukkig doet de antibiotica voorlopig meer goed dan kwaad. Wel neem ik probiotica en vitaminesupplementen ter ondersteuning van de darmflora. Ik moet doorgaan met antibiotica, omdat ik nog steeds (langzaam) verbetering merk met de huidige medicijnen. Pas als die vooruitgang stagneert, of ik achteruit ga, moeten we het behandelschema gaan veranderen. Ik ben blij nu weer enige zekerheid te hebben.

Over de vooruitzichten kon hij niets zeggen. Wel begrijpelijk. Of het beter zal gaan met mijn vergeetachtigheid moeten we ook maar afwachten. Tenminste, laten we het actief afwachten noemen. Ik probeer er natuurlijk wel wat aan te doen, spelletjes om je geheugen te trainen en schoolwerk leren. Misschien is mijn geheugen wel een beetje vergeten, hoe je moet leren. Dan moet ik er gewoon weer aan wennen, en zo hard mogelijk mijn best doen. Met de inzet komt het wel goed, nu moet alleen mijn lichaam nog meewerken.

Misschien niet heel interessant, maar ik heb gemerkt ontzettend slecht te zijn in sudoku’s. Twee jaar geleden kon ik dat nog heel goed. Ik vond het verschil wel opvallend, daarom probeer ik er zo af en toe eentje te maken. Ik heb tot nu toe nog geen enkele opgelost, hopelijk gaat dat binnenkort veranderen! 

Een chaotische toetsweek

Zo, herfstvakantie! Eindelijk is de eerste toetsweek achter de rug, waarbij ik mezelf behoorlijk in de nesten heb gewerkt met mijn nog warrige geheugen… De drukke week had een kleine terugval tot gevolg. Maar de afgelopen dagen heb ik gelukkig bij kunnen komen. En ik heb geoefend met fietsen en lopen, het gaat steeds beter!

De toetsweek. Ik had van tevoren een planning gemaakt, om niet voor verassingen te komen staan. Die planning bleek toch niet helemaal te kloppen. Ik miste een aantal in de klas uitgedeelde boekjes en stencils. Gelukkig hebben lieve medeleerlingen die voor me ingescand. Verder moest ik een toets van Natuurkunde inhalen. Ik had hoofdstuk 7 erg goed geleerd. Maar de toets was werkelijk onbegrijpelijk, er werd niets gevraagd over de stof in het boek. Ik was verbijsterd. Buiten het klaslokaal vroeg ik aan anderen hoe zij de toets vonden. Best oké, zeiden ze, had ik dan wel hoofdstuk 7 geleerd? Toen bleek, dat ik hoofdstuk 7 uit het 2^e boek had geleerd, en we moesten het 1^e boek leren. En het raarste is, dat ik twee keer in de les geweest ben. En toen dacht ik écht dat ze het over boek 2 hadden! Niet dus…

Ook werd ik door meneer Pietersen aangesproken op de gang, of ik de toets Latijn niet gemaakt had. Ik had geen idee…  Het was wel de bedoeling erbij te zijn. Had ik nu wéér fouten zitten maken?! In mijn agenda stond dat ik de toets wel gemaakt had, gelukkig. Wat bleek het probleem; hij is helemaal niet mijn leraar Latijn. We hebben wel gelachen. Wat een misverstanden, als je zo weinig op school bent.

Deze vakantie moesten we naar Duitsland om medicijnen te halen. Daar hebben we een paar daagjes vakantie aan vastgeplakt. We zijn langs gegaan bij een vriendin van mijn moeder, die we al een paar jaar niet meer gezien hadden. Ze woont in een heel klein dorpje, aan de rand van het bos. Ik heb daar gewandeld met haar hond. Wandelingen niet langer dan 20 minuten, met tussenpauzes op een bankje. Het is super om door het bos te wandelen alsof het de normaalste zaak van de wereld is. We zijn er een paar dagen gebleven, het was erg gezellig. En ondanks dat we een laptop mee hadden, konden we die niet gebruiken, er was geen internetverbinding. Lichamelijk helemaal bijgekomen, maar ook Facebook-rust gehad. Dat doet een mens goed!

Verder blijf ik oefenen met fietsen. Gister heb ik een klein stukje door de stad gefietst met m’n moeder, en vandaag weer. Het lukt al bijna helemaal zelf :) Wel moet ik steeds op de trappers gaan staan om vaart te maken. Mijn beenspieren moeten nog sterker worden, maar het gaat steeds beter. Afgelopen donderdag lukten de oefeningen op fysio ook goed. Ik kon wel drie keer achter elkaar 5 minuten fietsen! Daarnaast wordt de controle over mijn beenspieren steeds beter. Na alle activiteiten ben ik moe, maar ook heel voldaan. Ik blijf werken aan zo veel mogelijk herstel!

De gordijnen gaan weer open

Het duurde even, maar ik ben er weer! De afgelopen 2 weken waren verschrikkelijk druk met school. We kregen 5 toetsen op een dag, moesten verslagen maken voor scheikunde, boeken lezen enz. Natuurlijk kan ik dat niet allemaal bijbenen. Maar alles wat ik mis, moet ook weer ingehaald worden. Gelukkig heb ik een fijne mentor, van wie ik niet alle toetsen hoef in te halen, alleen wat belangrijk is. Tsja, ik kan nog maar max. 1 a 2 uur per dag naar school. Ik kreeg goede cijfers terug; een 7.5 voor scheikunde, een 8.8 voor natuurkunde, een 5 voor Nederlands, een 6.5 voor Engels. Da's fijn!

Voor Engels hadden we een luistertoets, daarbij wordt het geluid heel hard aangezet zodat iedereen het kan verstaan. Ik kan niet tegen zoveel lawaai... Terwijl de CD zo hard tegen je aan schreeuwt in het Engels, moet je ook nog de vragen lezen en begrijpen. En ondertussen goed luisteren naar die CD, want anders mis je informatie. Heel vervelend. Volgende keer neem ik gewoon mijn oordopppen weer mee!

Verder heb ik net een zware verkoudheid achter de rug. Zo eentje, waarbij 't om de 3 minuten je neus uitloopt, je bijholten zo verstopt zijn dat je ogen dichtzitten, en het niet lukt om 's nachts in slaap te komen. Niet lekker. Uiteindelijk ben ik toch maar naar school gegaan. Mijn schooltas afgeladen met zakdoekjes, en een zonnebril tegen de tranende ogen. Ik blijf toch liever thuis ;)

Ook heb ik de afgelopen weken weer een overwinning behaald: mijn gordijnen af en toe opendoen! Het klinkt misschien stom, maar ze zijn 1.5 jaar dicht geweest. Het is voor mij dus echt speciaal. De overgevoeligheid voor licht begint wat af te nemen. Wel krijg ik nog gauw hoofdpijn van veel licht, of als ik in de zon geweest ben. Maar het is een stapje vooruit. Een kleine, maar ieder klein stapje vooruit, is weer een stapje dichter bij genezing.