het kan dus

Lieve lezers,

Het werd tijd weer eens wat van me te laten horen. Vol enthousiasme wil ik vertellen hoe het met me gaat, maar ben eigenlijk vooral benieuwd hoe het met júllie gaat. Ik zit inmiddels in de bubbel van het studentenleven. En het gaat goed!

De laatste tijd schrijf ik voor het universiteitskrantje, waarin ik heerlijk mijn creativiteit kwijt kan. Veelal over medisch gerelateerde onderwerpen. Ook koken blijft een van mijn favoriete bezigheden. Dat gaat trouwens ook geregeld fout. In plaats van zelfrijzend bakmeel bloem gebruiken is niet aan te raden (tenzij je platte hipsterkoek wil krijgen).

Momenteel doe ik nog wat dingen voor de Lymestichting en houd contact met vrienden uit het Lymewereldje. Minder contact dan voorheen, dat wel. Het doet me goed niet meer iedere dag met Lyme bezig te zijn. Soms is dat ook confronterend, ik weet dat nog zoveel mensen tegen deze ziekte vechten.

Het kan dus, beter worden van Lyme! Zelfs na verlammingen en in een rolstoel zitten. En ik ben niet de enige die herstelt. Lang heeft het wel geduurd. Eerst dacht ik: binnen 6 maanden ga ik weer fulltime naar school en kan ik weer sporten. Dat werd een jaar, anderhalf, twee… Het duurde uiteindelijk ruim drie jaar voordat alles weer op de rails was. Maar nu, bijna vijf jaar later studeer ik fulltime Biomedische Wetenschappen, woon op kamers en zit in de redactie van het universiteitskrantje. Ook heb ik een leuke vriend, doe aan schaatsen, fietsen en kayakken, maak veel muziek en heb een leuk bijbaantje. Beter worden van Lyme, het kan dus.