Terwijl mijn
vriendinnen feestvieren in zonnige vakantie(zuip)oorden als Chersonissos en Lloret,
en de rest op het strand van Mallorca ligt te bakken, ben ik van mijn vakantie
aan het genieten in Nederland. De eindexamens zijn achter de rug. Waarschijnlijk
geslaagd, maar de officiële uitslag komt donderdag pas. En nog veel
belangrijker nieuws: ik ben gestopt met antibiotica!! Inmiddels ben ik al 6
weken zonder (jeetje, wat klinkt dit als afkicken) en het bevalt me goed.
Reuzensprong
Eindelijk geen
troep meer in m’n lijf. Zonder medicijnen had ik een probleem gehad, een nogal
groot probleem, maar nu zijn ze niet meer nodig. Al twee maanden was ik
stabiel, dus hebben mijn artsen en ik besloten te stoppen met alle medicatie. Al
snel maakte ik een enorme sprong voorwaarts. Ik had ineens meer energie! En wat
een vrijheid: niet meer op de tijd te hoeven letten vanwege de medicijnen. Ook
mocht ik door de antibiotica ’s ochtends en ’s avonds geen melkproducten en dat
is toch wat minder leuk als je vegetariër bent :)
Gisteren ben
ik te paard naar buiten gegaan. Mijn paard gaf af en toe een bok van vreugde en
we zijn in rengalop door het duin gecrosst. De wind door je haren, zeelucht in
je neus. Heerlijk. Ik ben zo blij dat ik dit soort dingen weer kan ondernemen.
Spierpijn en een rood hoofd (kuch, conditie) neem ik op de koop toe, maar ik
kan steeds meer! Of ik helemaal beter ben? Ik begin heel stiekem al een beetje in
de verleden tijd te praten ‘ik had Lyme’ maar met zekerheid durf ik het nog
niet te zeggen. Ik geniet volop van mijn extra energie en ga er vanuit dat de
Lyme nóóit meer terugkomt. Het is tijd geworden om als een normale 18-jarige
van het leven te gaan genieten.
Milou
Ehm... nog iets
anders. Jullie kennen mij als Milou, maar zo heet ik niet in het echt. Ik heb
vanwege angst voor jeugdzorg de naam Milou als pseudoniem genomen. Vele van
jullie weten het al, maar er zijn meldingen gedaan bij het AMK (Algemeen
Meldpunt Kindermishandeling) door de huisarts, omdat ik antibiotica kreeg. Ook was
men (achter onze rug om) bezig met een uithuisplaatsing en gedwongen opname in
de psychiatrie. En waarom? Omdat ik na zoveel maanden niet meer klakkeloos
meeging in de behandeling van psychologen en de huisarts (kom op, doorgaan, je
hébt geen pijn, die pijn zit tussen je oren!). Op deze behandeling ging ik sterk
achteruit. Daarom ben ik op aanraden van verschillende artsen begonnen met
antibiotica. Waarop ik na 6 weken de eerste vooruitgang merkte. Wow.
Gelukkig
gaat het nu super met me. Ik moet alleen nog kracht en conditie opbouwen, maar
dat gaat heel erg langzaam. Voor nu geniet ik van mijn vakantie. Alle energie
die normaal naar school ging kan ik nu aan andere leuke dingen besteden. Ik eet
ijsjes met vriendinnen, rij paard, speel viool en ben vandaag voor het eerst
weer echt kleding gaan kopen, dat was hard nodig na 2 jaar..
