We zaten aan
het ontbijt, zaterdagochtend. Mijn moeder had broodjes opgebakken. Bolletjes,
zuurdesem, en brood met pitjes. Lekker! M'n zusje nam een bolletje, net als ik.
Bolletjes hebben we alleen in het weekend. Ik pakte een jampot, en draaide 'm
open. Jawel, ik maakte hem zélf open! Het kostte moeite, maar lukte. M'n vader
zei dat hij trots was. Hoe vreemd klinkt dat: "Ik ben trots omdat je de
jampot zelf hebt opengemaakt!" Maar het is ook zo. Hij was trots, en ik
ook. Om de jampot.
En ik eet
dus weer gewoon. Bolletjes met jam, en boterhammen
met pindakaas :) Een jaar geleden was eten voor mij een klein drama. M'n hele
lichaam was verkrampt, waardoor bestek vasthouden zo goed als onmogelijk was. Bovendien
proefde ik niets meer. De hele dag was er een vreemde smaak in mijn mond. Die
veranderde wel eens, maar onafhankelijk van wat ik at. Soms smaakte plots alles
naar vanille, of naar pindakaas. Het is in ieder geval heel raar, als je alleen
nog maar structuur van eten proeft.
Nu proef ik
alles weer, al is m'n smaak echt veranderd. Ook mijn gewicht is weer aardig op
peil. Hij schommelt wel erg, maar ik ben gelukkig niet meer zo heel dun als
eerst. Toen ik ruim een jaar geleden in het ziekenhuis belandde vonden ze me te
mager. En op mijn leeftijd wordt er direct gedacht aan een eetstoornis. De
zusters stopten me vol met chocolade en ander calorierijk voedsel. Ik moest het
allemaal opeten, want ik moest en zou aankomen. Het aankomen is niet gelukt,
het eten wel. Hoeveel ik ook at, er kwam niets aan. Dat hoor je wel vaker bij lymepatiënten,
extreme gewichtstoename of -afname. Ik ben blij dat dat nu weer normaal is, al
is het bij mij niet te beïnvloeden met m'n eetpatroon!
Ook mijn
kracht komt steeds meer terug, al gaat dat heel langzaam. De fysiotherapeut
meet de kracht in mijn benen om de paar maanden, en elke keer gaat dat weer een
klein stapje vooruit. Ik kan nu ook steeds meer dingen ondernemen, helemaal
zelf. En nu mijn smaak weer terug is, en de kracht in mijn handen, geniet ik extra
van mijn zélfgesmeerde bolletjes met jam.
Hoi Milou, ik vind je een kei!
BeantwoordenVerwijderenIk ben een halve eeuw eerder geboren dan jij en vond 15 jaar geleden een kring waar ik een teek had uitgepeuterd. Heel interessant, hij werd iedere dag een beetje groter... 12 jaar later had ik nogal last van langdurige vermoeidheid. Alternatief behandeld, over. Tot ik een paar jaar geleden weer zo chronisch moe was. Je ziet, het kan heel verschillend verlopen. Jouw ellende heb ik nooit gehad, wel andere verschijnselen (hoofdpijn, oogproblemen, gewrichtsklachten, niet kunnen denken). Ik ben nu bij een natuurgeneeskundige die heel veel van Lyme weet en het gaat goed.
Ik vind het nogal wat om zo jong als jij al Lyme te hebben. Gelukkig heb je een fijne familie om je heen. Ik vind je een sterke meid dat je er zo positief tegenaan gaat, dat je nu weer voorzichtig van alles op kunt pakken en dat ook doet. Ik hoop dat het je allemaal lukken zal. Je grenzen vinden en er niet overheen gaan, dat is volgens mij de grootste opdracht waar we mee te leven hebben.
Nog even over die chocola om dikker te worden. Het werkt niet, maar het is wel heel ongezond voor ons. Als het 'goed' met ons gaat betekent het dat de Borreliabacteriën opgeknoopt zitten, slapen, niet actief zijn. Zodra ons bloed zuur wordt komen ze weer in actie, vermenigvuldigen zich en laten ze hun afvalstoffen in ons lichaam achter. Daarvan worden we moe en ziek. Ons bloed wordt zuur door stress, vermoeidheid, zoetigheid, te veel vlees, kaas, en nog zo wat meer. Onze lever heeft problemen met alles wat onnatuurlijk is, ook al vinden we het nog zo lekker. Maar ik heb gemerkt dat ik één keer in de maand (of minder) wel over de schreef mag gaan, en dan doe ik het gelijk maar goed ook. Het werkt voor mij beter dan elke dag een beetje 'zondigen' (raar woord vind ik). Maar E-nummers vermijd ik helemaal.
Ik wens je heel veel sterkte en een mooie toekomst.
Hartelijke groet, Rina Reinders